Watervallen, theeplantages en Nuwara Eliya

Vandaag hoeven we niet echt voor dag en dauw op. De reis voor vandaag is zo'n 120 km en zonder tussenstops zouden we daar een uurtje of 3 over doen. Maar de bergrit naar onze volgende bestemming is schitterend mooi en we hebben alle tijd. We rijden langs watervallen en door theeplantages die op de hellingen liggen. Theepluksters zijn als kleurige vlinders tussen de struiken aan het werk. Op 1 ha staan ongeveer 7500 tot 10.000 struiken. De theestruik kan een flinke boom worden, maar door regelmatig te snoeien wordt hij op een hoogte van 60 tot 70cm gehouden. Dat is niet alleen gemakkelijk voor de pluk, maar de struik vertakt zich ook vlugger en levert daardoor meer jonge theeblaadjes. Deze worden om de 7 tot 10 dagen geplukt, het hele jaar door. De jongste blaadjes leveren de beste thee; de geur en kwaliteit nemen toe met de hoogte. De beste thee groeit boven de 1500 meter. Het plukken van thee wordt altijd door vrouwen gedaan: dagelijks werken op de plantages duizenden vrouwen en meisjes in kleurige sari's. Met rappe vingers plukken ze voorzichtig de tere blaadjes en leggen die behendig in de grote mand die ze op hun rug en schouders dragen. Per dag plukt een vrouw ca. 12 kg theeblaadjes. Via een dicht net van smalle paadjes worden de volle manden naar de theefabriek gebracht. Op de struiken die geplukt zijn, leggen de pluksters bamboestokken neer die telkens verschoven worden. Onderweg brengen we een bezoek aan zo'n theefabriek waar we het hele proces te horen en te zien krijgen. We lunchen vandaag aan de voet van een prachtige waterval. Het uitzicht en de omgeving zijn werkelijk schitterend. Het enige wat je hier hoort is het water dat met donder en geweld naar beneden stort, de regendruppels op het dak van het restaurant en de vogeltjes die fluiten. Wat heerlijk is het hier! En de rit die volgt is zo mogelijk nog mooier! Je kunt je gewoon niet voorstellen hoe mooi het landschap hier is en dat er nog meer kleuren groen bestaan. Ik dacht dat ik zo ongeveer alle kleuren groen de afgelopen dagen al had gezien. Maar niets is minder waar. We rijden door het centrale bergland door naar Nuwara Eliya, waar we in de loop van de middag aankomen. Volgens de beschrijving in de reisgids zou dit een stukje Engeland in de Tropen moeten zijn. Maar onze eerste indruk, als we in het centrum stoppen, is toch echt heel anders. Het stadje heeft een overdekte markt, een hoofdstraat met heel veel winkeltjes, simpele hotelletjes en stalletjes met ernaast een brandend wierrookstokje om Boeddha's zegen te vragen voor de handel. De mensen zien er hier zo anders uit dan in het Sri Lanka dat we tot nu toe hebben gezien … Ze lijken stugger, minder open en minder vriendelijk en hebben winterkleding aan!
De stad ligt aan de voet van de 2524 m hoge Pidurutalagala. Nuwara Eliya wordt veel bezocht vanwege de ligging op een hoogte van 1889 m, zijn fraaie landschap en zijn gezonde klimaat. Maar als we het centrum verkend hebben en op weg zijn naar ons onderkomen voor deze nacht, het Hill Club Hotel, blijkt de sfeer nog duidelijk Brits-koloniaal: Victoriaanse villa's die zo in Devonshire zouden kunnen staan, een golfbaan, het Victoria park, tuinen met rozen, een kunstmatig meer met roeibootjes, gemaaide grasvelden en de oude Engelse renbaan aan de voet van de bergen. De omheining en de tribunes zijn nog aanwezig en ondanks de vergane glorie schijnen hier jaarlijks in april nog ponywedstrijden te worden gehouden. De Cargills-supermarkt zou zo in een vooroorlogse film kunnen fungeren als provinciaal warenhuis.
In het Hill Club Hotel worden we niet al te enthousiast ontvangen. Bij binnenkomst worden we van onder tot boven bekeken (en ja, we zien er misschien een beetje als zwervers uit) en er wordt ons direct medegedeeld dat we voor het diner vanavond op chic moeten komen. Laten we daar nou net niet op gerekend hebben :-). Het is een vreemd hotel, zelfs een beetje geheimzinnig, vind ik. En koud! Zo koud zelfs dat ons eten niet eens warm bleef van keuken tot het zaaltje (waar we casual gekleed wél mochten zitten). Maar we waren wel weer blij verrast toen bleek dat onze bedden heerlijk waren opgewarmd door een waterkruik. Wat kan het leven toch aangenaam verrassend zijn! Vannacht vallen we in slaap met, in plaats van de airco, de kachel aan terwijl de wind als een idioot om het hotel waait.